2001 yılında Fatih’te oturuyordum. O yılın 8. ayında Bahçelievler’e taşındık. Beş çocuğum vardı; dördü ilköğretimde okuyordu, birini de yeni taşındığımız yerdeki okula kaydettirecektim. Mahalledeki en yakın ilköğretim okuluna gittim. Okul, evimize yalnızca 100 metre mesafedeydi; evden çıkıp sağa dönünce hemen ulaşılıyordu. Bu açıdan şanslıydım.
Okula gidip müdürle görüştüm:
“Fatih’ten taşındık, kısmetse bu yıl çocuklar burada okuyacak. Dört çocuğun naklini yaptıracağım, birini de yeni kaydettireceğim” dedim.
Okul Müdürü ayağa kalktı, gayet nazik bir şekilde ve elini ovuşturarak:
“Hoş geldiniz hocam, hemen müdür yardımcısına söyleyelim, nakilleri ve kaydı yapsın” dedi.
Müdür yardımcısı beni odasına çağırdı. İlk sözü şu oldu:
“Önce şu kadar para yatırmanız lazım.”
“Neden?” diye sordum.
“Kayıt ve nakillerde velilerden para alıyoruz. Okulun ihtiyaçları var, bu paraları onlara harcıyoruz. Bu okulda bugüne kadar para almadan kayıt yapılmadı, sizin de kaydınızı parasız yapamayız” dedi.
Ben de, “Para vermeyeceğim” dedim.
“Olmaz” dedi.
“Neden olmasın? Bu zorunlu eğitimdir. Zorunlu eğitimde para alınmaz. Burası özel okul değil ki. Biz devlet okuluna parasız diye gönderiyoruz. Ayrıca imkânı olmayan öğrencilere devlet anayasal güvenceyle destek olur” dedim.
O ise, “Böyle bir anayasal güvence yok. 30 yıllık idareciyim, öyle bir şey bilmiyorum” diye karşılık verdi.
Ben de ibret olsun diye Milli Eğitim Müdürlüğü’ne bir dilekçe yazdım. Çocuklarımdan birinin kıyafet, defter, kalem, kitap masraflarını karşılayamayacağımı, bunun bana yük olduğunu ifade ettim. Bu dilekçeye binaen Milli Eğitim Müdürlüğü bağlı bulunduğum okula, ihtiyaçlarımı karşılamam için 135 lira gönderdi. O parayı aldım, müdür yardımcısına gösterdim:
“Bakın, dilekçem üzerine devlet benim öğrencilerimden birine para gönderdi. Üstelik bu para çocuğuma verilmek üzere okul hesabına yatırıldı. Bu anayasal bir haktır. Sırf size öğretmek için bu hakkı kullandım” dedim.
Bunu görünce susup kaldılar.
Bu arada öğretmen bir arkadaştan İstanbul İl Milli Eğitim Müdürlüğü’nün telefonunu aldım. Müdür yardımcısıyla görüştüm, durumu anlattım:
“Hocam, bu okul benden yüksek miktarda para istiyor. Vermeyeceğimi söyledim. Burası devlet okulu, üstelik zorunlu eğitimde öğrencinin ihtiyaçlarını devlet karşılar. Kayıt için benden para talep edemezler” dedim.
İl Milli Eğitim Müdür Yardımcısı şöyle dedi:
“Hocam, beş dakika sonra okula git, müdürün yüz ifadesini bana anlat.”
Okula döndüğümde okul müdürü kapıda beni karşıladı:
“Niye beni şikâyet ediyorsun? Biz sana para vermeden kayıt yapmayız mı dedik?” dedi.
“Evet, aynen öyle dediniz. Bundan daha açık ne olabilir? Kusura bakmayın, sıkıntıya düştüğünüzde önce söylediklerinizi unutmayın. Ben buraya para vermem, bir kuruş dahi vermem. Aidat adı altında da aylık taleplerinizi karşılamam. Bu milleti soyup soğana çevirmeyin” dedim.
Sonunda “Tamam, kaydınızı yapıyoruz” dediler ve kaydı yaptılar.
Okul başladığında anneleri yeni kayıt olan çocuğu okula götürdü. Müdür oradaymış, eşime:
“Eşin ne kadar cimri! Bir kuruş para vermeden kayıt yaptırdı. Bari sen çocuk başına onar lira ver, elli lira olsun” demiş. Eşim tabii ki vermemiş.
Sonuç ve ders
Ne yazık ki insanlarımız haklarını aramıyor. Hak aramayı bilmeyen bir nesil de başkasından medet umuyor, kendi hakkını gasp edenlere ses çıkarmıyor. Bu suskunluk yüzünden düzen devam edip gidiyor.
O günlerde bazı okullar 1000–2000 dolar kayıt parası alıyordu, şöhretli okullar ise daha da yüksek ücret istiyordu. Adeta milleti haraca kesmişlerdi. Devlet ve hükümet de bu mafyalaşmış düzenle baş edemiyordu.
Bugün de eğer kayıt parası ya da “yardım parası” adı altında devlet okullarında velilerden para talep ediliyorsa, sakın vermeyin. Hak aramak, boyun eğmemek ve gerekirse savcılığa suç duyurusunda bulunmak hem bir veli hem de bir vatandaş olarak görevinizdir. Unutmayın: Hak verilmez, alınır. Siz hakkınızı aramazsanız, başkaları hakkınızı yemeye devam eder.
Hakkını aramayan kul, zalime güç verir.