Bunca acıya rağmen içinden yeni bir hikâye çıkaramayan bir coğrafyaya dönüştük. Yıllardır geçmişin destanlarıyla avunuyor, bugünün acılarını hafifletmeye çalışıyoruz. Oysa toplumları ayakta tutan şey, mazinin hatıralarını tekrarlamak değil; yaşanan zulümlerin ortasında bile yarına dair yeni bir umut, yeni bir hikâye yazabilmektir.
İşte evrensel vicdanın diliyle “sumud” tam da bunu fısıldıyor.
Sumud; kök salmak, direnmek, kuşatmanın ortasında bile “buradayım” diyebilmektir. Ablukanın karanlığını yarıp yola çıkan sumud filosu, yalnızca insani yardım taşıyan bir gemi değil; aynı zamanda bu coğrafyanın yeniden ayağa kalkma iradesidir.
Çünkü sumud aşk taşır, merhamet taşır.
Barış taşır, özlem ve hasret taşır.
Yanan yürek taşır, gözyaşı taşır.
İnsanlık ve medeniyet taşır.
O yelkene binenler birer hacı oldular; birer İbrahim gibi teslimiyeti, birer İsmail gibi fedakârlığı ve birer Necaşi gibi adaleti temsil ettiler. Tıpkı tarihte olduğu gibi, hendeklere diri diri atılanların, mancınıklarla ateş dolu çukurlara fırlatılanların yoluna baş koyarak yola çıktılar.
Onlar, tarihin sayfalarına sığınmak yerine bugünün acıları içinden yarının umudunu inşa etmeye koyuldular.
Ama dünya susuyor, bizler susuyoruz.
Sessizlik niye bu kadar hâkim?
Ne oldu ki bize?
Hani biz insandık?
Ne de çabuk yitirdik insanlığımızı?
Çocuklar açlıktan kıvranırken, analar evlatsız, evler ışıksız kalırken nasıl bu kadar çabuk duyarsızlığa alıştık?
Bizde biliyoruz ki, toplumlar kendi acılarından yeni anlamlar üretebildikleri ölçüde varlıklarını sürdürebilirler. Aksi halde başkalarının hikâyesinde figüran olmaktan öteye gidemezler.
