Öğretmenlik…
Kâinatın ilk dersini kalemi olmayan bir elde, muhatabı olmayan bir mekânda veren Rabbin adını taşıyan bir meslek…
İnsanı inşa eden, kişiliği yoğuran, vicdanı büyüten bir emanet…
Biz bu emaneti taşıyanlarız.
Fakat bugün, bu ülkede 100 bine yakın ücretli öğretmen, asgari ücretin dahi altında bir ücretle geçinmeye çalışıyorsa; bir öğretmen ek iş yapmadan ay sonunu getiremiyorsa; bir eğitimci kendi çocuğunun ihtiyaçlarını gideremezken başkalarının evlatlarını inşa etmeye devam ediyorsa…
O zaman bugün kutlama değil, mahcubiyet günüdür.
Bugün süslü paylaşımlar yapıp pastel renkli cümlelerle kendimizi avutma günü değildir.
Bugün fotoğraf filtresi değil, vicdan filtresi açma günüdür.
Çünkü bir meslek, kendi mensuplarının gözünde değer kaybetmişken dışarıdan itibar beklemesi ham hayaldir.
Ve ne acıdır ki, sistemin çarpıklığından faydalanıp kendini merkeze alanlar; etrafı yanarken “her şey çok güzelmiş” gibi gülümseyenler; eğitimdeki çöküşü görmezden gelip mutluluk pozları verenler…
Onlar da bu çöküşün sessiz ortaklarıdır.
Bir öğretmen;
kendi meslektaşının perişan haline yüz çeviriyorsa,
ücretli öğretmenin dramına kulak tıkıyorsa,
atama bekleyen genç bir öğretmenin umutsuzluğuna sırtını dönüyorsa,
kendi oturduğu koltuğun konforunda başkalarının çilesini unuttuysa…
O öğretmenlik, artık sadece bir unvandan ibarettir.
Ruhunu kaybetmiştir.
Bugün, gerçek eğitimcinin kendine sorması gereken tek soru şudur:
“Mesleğimin şerefine ne kattım, yoksa ondan ne eksilttim?”
Bu sorunun cevabından kaçanlar, bugün öğretmenler gününü kutlasalar ne olur, kutlamasalar ne olur?
Asıl kutlama, mesleğin itibarını geri aldığımız gün yapılacaktır.
O gün geldiğinde bizler başımız dik, vicdanımız rahat, yüzümüz ak duracağız.
Ama bugün…
Bugün bir kutlama değil, bir yüzleşme günüdür.
Çünkü öğretmenlik kutsaldır;
ama bu kutsallığın bu hâle düşmesine sessiz kalmak, işte asıl utançtır.
Selam ve dua ile...
Engin GÜLTEKİN
Eğitimci-Yazar-Sosyolog
