Arı duru bir hakikat varken, neden bulanık sularla uğraşılır? Göz alıcı sadeliğiyle, bütün çağlara hitap eden bir mesaj varken, neden dedikoduya, magazin kokan söylentilere meyledilir?
Bugün bazıları, İslam’ın yüce değerlerini toplumun gündeminde tutmak yerine; kaynaklarda kıyıda köşede kalmış, hatta çoğu zaman bağlamından koparılmış rivayetlerle uğraşıyor. Üstelik bunu bir bilgi aktarımı değil, bir ifşa, bir şaşırtma, bir “reyting” aracı gibi yapıyorlar. Magazin diliyle, mahremiyet sınırlarını ihlal ederek; Peygamber Efendimiz’in (sav) ve onun kutlu arkadaşlarının özel hayatlarını sorgulayan, çarpıtan, yorumlayan bir tavırla ekranları, sosyal medyayı, kürsüleri dolduruyorlar.
Soruyoruz:
Bu yapılanlar kime ne fayda sağlıyor?
İnsanlığın hangi derdine derman oluyor?
İmanın hangi yarasına merhem oluyor?
Hayır!
Bunlar ne hikmete ne hikmete dair bir niyete ne de hakikate hizmettir. Bunlar, bir müminin gündemini işgal etmesi gereken yüce meselelerden saptırmadır. Allah’ın insanlığa rahmet olarak gönderdiği İslam’ın; adalet, merhamet, tevazu, dayanışma, ahlak gibi temel ilkelerini konuşmak varken, insanların dikkatini dedikoduya yönlendirmektir.
İçimizi acıtan şey şu ki; bunu İslam’la mesafesi açık olanlar değil, bizim mahallenin insanları yapıyor. Yani, Allah’a inandığını söyleyen, namaz kılan, hacca giden, dindar görünümlü kimseler... “Efendim, kaynaklarda var!” diyorlar. Evet, belki var. Ama kaynakta olması, her şeyin uluorta konuşulabileceği, her rivayetin yaygınlaştırılabileceği anlamına mı gelir?
Hangi usul ilminde bu vardır?
Hangi edepte, hangi hikmette bu var?
Bize düşen, her bilgiyi aktarmak değil; hangi bilginin hikmetle aktarılacağına karar verebilecek bir fıkıh ve feraset sahibi olmaktır.
“Doğru olsa bile her doğru her yerde söylenmez.” Bu nebevi düstur ne çabuk unutuldu! Kaldı ki birçok iddia ne sahih ne sağlam bir kaynağa dayanmaktadır. Velev ki dayansa bile, bu detayların bugünün insanına hangi değerleri kazandıracağı ciddi şekilde sorulmalıdır.
Bu insanlar şunu da iyi biliyor: Kendileriyle ilgili bir dedikodu yayıldığında, hemen öfkeleniyor, itiraz ediyorlar. Peki başkaları hakkında, hem de tarihin sayfalarında birer vakarı, onurları olan şahsiyetler hakkında böyle rahatça konuşmak reva mı?
Oysa ölçü belli: “Kendin için istemediğini başkası için de isteme.” Bu ilkeye riayet etmek, takvanın ta kendisidir.
İslam, pazara düşecek bir meta değildir. İslam, “şaşırtan içerikler” dizisi değildir. İslam, insanlık tarihinin en büyük ahlak inkılabıdır.
Hazreti Peygamber’in mücadelesi; bir toplumun kalbini, aklını ve vicdanını inşa etme mücadelesiydi. Onun örnekliği, birkaç dedikodusal detayda değil; eşsiz ahlakında, sabrında, merhametinde ve adaletindedir.
Bugün bizlere düşen, bu çağın insanına o kutlu ahlakı tanıtmak, o değerleri yaşatmak ve o ilkelerle toplumu diriltmektir. Mahremiyeti ifşa eden, aklı dedikoduyla meşgul eden bir dindarlık görüntüsünden Allah’a sığınırız.
Ey hakikatin yolcusu!
Eğer gerçekten İslam’a hizmet etmek istiyorsan;
Köy köy, mahalle mahalle adaleti anlat…
İnsanların kalbine umut taşı,
Mazluma kol kanat ger,
Çocuklara şefkati, gençlere erdemi anlat…
İşte hakiki hizmet budur!
Asıl kaynaktan bazı uyarıları hatırlatalım:
“Ey iman edenler! Zandan çok sakının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Birbirinizi arkanızdan çekiştirmeyin...” (Hucurât Suresi, 12)
“İnsanlardan kimi, Allah yolundan saptırmak için laf eğlencesini (boş ve gülünç sözleri) satın alır. Onlar için alçaltıcı bir azap vardır.” (Lokman Suresi, 6)
“(İnsan) hiçbir söz söylemez ki, yanında gözetleyen, yazmaya hazır bir melek bulunmasın.” (Kaf Suresi, 18)
İslam’ı magazinleştirmek, ona hizmet değil; hakikatin gündemini karartmaktır.
Bu karartmaya karşı, kalemimizle, yüreğimizle ve vakarımızla durmalıyız. Çünkü bu din; reyting için değil, rehberlik için gönderilmiştir.
