A ile başlardı medeniyet
Aile Anneyle köprüydü geleceğe
Ve önce annelik öldürüldü
Yıkıldı medeniyet köprüsü
"Ben de çalışıyorum konuşma!"
Söz güç sahibinindi
"Güç bende artık maaş kartımla!"
Oysa aile sevgiyle kurulurdu
Kredi kartları, kadrolu bordrolarla değil
Sorumluluk en sağlam harcıydı oysa
Ve artık zaman ikindiye evrilmiş
Tahammül beli bükülmüş bir yaşlıydı
Kaldıramıyordu hiçbir sözü
Aşk geçmişin tatlı bir hayaliydi
"Aşkım, bak sana ne aldım?"
Sözler kalbe değil tutkulara doğruydu
Her hediye arzu yüklü bir buluttu
Ama kim bilebilirdi bulutların ne sakladığını
Gözlerin aşkı ihanete gebeydi
Gökkuşağında saklı yüzlerde A ölüyordu
Ne aile ne de anne umudu görmüyordu
Babanın felç olmuş vicdanında
Ve çarpılıp kapatılan bir kapı
Evin direği yıkılıyordu sessizce
Ve sessiz ağıtlar yükseliyordu
Bir çocuğun düğümlenen boğazında
Ve yağmur çocuğun gözlerinde sağanak
Ne anne ne de baba bir sığınak
Ve cennet gözlerinden düşüyordu
Çocuk ise sokaklarda üşüyordu
Bir köpek bir kaldırım bir de çocuk
Aç susuzdu onlardan daha ötesi sevgisizdi
Bir gölge gibi süzülür kapıların anahtarlarından
En çok annesine sarılmış bir çocuk yaralar
Ve anne bir erkeğin kollarında sarhoş
Baba gözlerin sahte cennetlerinde
Çocuk okumakta zorlandığı yazının karşısında
"Adalet mülkün temelidir"
Hakim kaldırdığı gözlüklerinin altından bakar
Gözlerinde cehennemin yandığı bir çocuk
Erken olgunlaşmış bir meyve gibi
Düşmüş ağacın dibine erkenden çürümüş
"Söyle yüreğinde acıyı harlayan çocuk!"
Zaman susar mekan susar dünya susar
Ve çocuk bütün acısını adaletin önünde kusar
"Hakim amca suçlu kim?
Gözlerin sahte cennetinde kaybolan babalar mı?
Akbabaların kanatlarında uçan analar mı?
Kaldıramayacakları bir yuvayı kuranlar mı?
Bakamayacakları çocukları doğuranlar mı?
Yoksa bir cami avlusuna bırakılanlar mı?
Dedelere ninelere terk edilenler mi?
Söyle be hakim amca suçlu kim?"
