Önce Kur’an-ı Kerim’den üç ayet meali:
“Şehrin en uzak yerinden bir adam koşarak geldi: ‘Ey kavmim, elçilere uyun!’ dedi.” (Yasin, 20)
“Şehrin öbür ucundan koşarak bir adam geldi. ‘Ey Musa! İleri gelenler seni öldürmek için aralarında senin durumu görüşüyorlar. Şehirden hemen çık. Şüphesiz ben sana öğüt verenlerdenim!’’ dedi. (Kasas, 20)
“Firavun ailesinden imanını gizlemekte olan mümin bir adam dedi ki: ‘Siz, benim Rabbim Allah’tır diyen bir adamı mı öldürüyorsunuz? Oysa o, size Rabbinizden apaçık belgelerle gelmiş bulunuyor.” (Mümin, 28)
Bu üç tekil şahsiyetin kimlikleri ile ilgili Kur’an bize detay bilgi vermiyor… Ayrı ayrı üç müminin tek başına ortaya koydukları eyleme dikkatimizi çekiyor…
Yalnızlık günlerinde, zor zamanlarda, üç cesur yüreğin sergilediği duruşu, sundukları şahitliği gündemimize taşıyor…
Yine yüce kitabımız Kur’an’dan öğreniyoruz ki, tek başına direniş ve adanış sadece erkek türüne ait bir gerçeklik değildir…
Tek başına Müslüman bir kadının neler yapabileceğine üç kadın üzerinden mesaj veriliyor:
“Allah iman edenlere de Firavun’un karısını (Asiye) misal vermektedir: O, ‘Rabbim,’ demişti. ‘Yüce katında, cennette benim için bir ev yap; beni Firavun’dan ve yaptıklarından kurtar ve beni bu zalimler topluluğundan da selamete çıkar.” (Tahrim, 11)
‘’İmran kızı Meryem’i de (misal vermiştir): O iffetini çok iyi korumuştu, biz de ona ruhumuzdan üfledik; o, Rabbinin sözlerini ve kitaplarını hep tasdik etti ve o içtenlikle bağlananlardan oldu.” (Tahrim, 12)
“Rabbimiz! Doğrusu ben zürriyetimden bir kısmını (oğlum İsmail ve annesi Hacer’i) senin Beyt’i Haram’ının yanında, ekinsiz bir vadiye yerleştirdim…” (İbrahim, 37)
Evet, üç yalnız kadın: Hz. Âsiye, Hz. Meryem, Hz. Hacer…
Bu üç kadın farklı zamanlarda, farklı mekânlarda öylesine güçlü ve güzel bir duruş ve örneklik sundular ki, Allah bu üç kadın üzerinden tarihe müdahale etti…
Tarihin seyrini belirleyen üç muhteşem, muktedir ve müstesna kadın…
Kur’an’dan seçtiğimiz bu kesitler kesin bir dille bize şunu öğütlüyor:
Yalnızlık kesinlikle acziyet ve çaresizlik değildir…
Tek başına, yiğitçe direnmenin mümkün olduğunu nazarı dikkatlerimize sunuyor…
Bazı yükleri tek başına sırtlamak durumundayız… Aile, arkadaş, yoldaş olmayabilir… Sadece sen ve Allah…
Bazen yalnız kalmak kaderimizdir, kararlılığımızı elden bırakamayız…
Hayat bazen tek başına ayakta durmayı ve yürümeyi de öğretiyor…
Bazen tek başına yürümek, yanlış yöne giden bir kalabalığın içinde olmaktan daha iyidir…
Yukarıda Kur’an’a konu olan bu altı şahsiyetin hiçbiri peygamber değildi… Yalnızlığa sığınmadılar… Yalnızlıklarını mazeret gösterip içlerine kapanmadılar… İmanlarını izhar edip harekete geçtiler…
Uzun boylu sabır, tedbir, temkin hesapları yapmadılar… Ne yapmaları gerekiyorsa onun derdine düştüler… Anlıyoruz ki, yalnız kalmak içine kapanmanın gerekçesi olmuyor…
Ve şunu unutmamak lazım:
Kalabalıklar içinde yalnız kalınsa da davada devamlılık esastır…
Vahyin öğretisinde tek başına bir ümmet olmakta var…
İbrahimce…
Sırasınca tek başına bir cemaat olmakta mümkündür…
Yalnız ama hükmen cemaat konumunda ve bilincinde olmak…
Dahası tek başına bir ordu çapında yiğitlerde çıkabilir…
Tek başına mücadelenin simge ismi Ebuzer’i unutmak mümkün mü? “Yalnız yaşar, yalnız yürür, yalnız ölür,” diye tanımlanan Ebuzer…
Evet, “Benden geçti’’ yanılgısına düşmeden, ‘’Kimse yoksa ben varım” bilinci ile direncimizi bilemek durumundayız…
Her durumda mükellefiz… Vazifeliyiz… Var olmak zorundayız…
Kolektif olmuyorsa kişisel… Toplumsal yürümüyorsa bireysel…
Sonuçta amel defteri, tabut, mezar tek kişilik değil midir?
Ne taşıyabileceksek elimizi tez tutmalıyız…
Umarım yanlış anlaşılmam… Tek kişilik dünyaları savunuyor değilim; sadece sırasınca tek başınalığında işe yarar olduğunu düşünüyorum…
Kaynak: Milat Gazetesi
