Bir nehrin yatağı aynıdır, akan sudur. Yeryüzü kendini yenilese de esen rüzgârdır. Rüzgârın şiddeti, suyun debisi koşullara ve durumlara göre değişkendir.
Yeryüzünün ilâhi bir kural yenilenmesi bir yasası var. Mevsimlerin oluşu bunun göstergesi. Aynı yerde aynı ot bitmez, bir gül ağacında açan gül bir daha açmaz. Dallanır, başka tomurcuklanır, açar başka güller ile görünür. Görünümü rengi ve kokusuyla güzellikler sunar.
Her insan bir yolun başında kendini bulur. Kâinatın yaratıldığı ilk günden beri yol yol olarak var. Yer ve konumu farklı olabilir. O konum yol olarak bilinir. Yolcuları nehrin sularında, esen rüzgârda olduğu gibi yeni ve değişkendir. Yolcular yollarını belli bir yerde tamamlarlar yoldan çekilirler, başkaları aynı yolu yeniden sürdürürler. İnsanlığın farkında olmadan devraldığı bir döngü, bir yol.
Yolun da hayatın da bir sorumluluğu var. Atılan ilk adım varlık bilincine doğru. Hayatın dönemleri burada yaşanır. İnsan olan her varlık birden çekilir yol başkasına kalır. Başkası başkasına terk etmek üzere.
Her insan bir konumda, bir sorumlulukta. Kiminin ağır kiminin hafif, kiminin zor kiminin kolay. Kimi kendinden geçer kendini kaptırır, kendini yolun sahibi sanır, kimi kendini ve haddini bilir. Kimi ölçülü, kimi aşırı, kimi hakkaniyetli, kimi zalim, kimi sade, kimi bulunduğu yolu ve dünyayı ben yarattım havasına kapılır.
Yolun belli bir yerine geldiğinde toz olur savrulur. Her insanın bir yürüyüş ritmi, tarzı var. Biri diğerinden farklı.
Kimi kendine dertler edinir yol boyunca acı ve çile çeker. Kimi yol çalımında kibrinin heyheylerine kapılır. Kimi çığırtkandır, ses ve öfkesiyle bastırır, kimi hüzünlü bir yakarış içinde. Kimi yolun sonu nereye varır umursamaz gözü kara savrulur gider, kimi her adımın hesabını yapar.
Yolun zorluğu, rahatlığı insanın hâl ve durumunu gösterir. Yol üzerinde duran bir taş parçası birini tökezletebilir, ayak bileğinin burkulmasına neden olabilir diye, dert sahibi onu alır bir kenara atar. Onun gözleri ve kalbi açıktır.
Öfkeye, gurura kapılan şiddetin kırbaçlarını şaklatır. Ağzı galiz küfürlerle dolu, gözleri çakmak çakmak alev püskürtür, sonu nereye varır umurunda olmaz. O an, o durum, o saltanat onun için yeter bir neden. Kuşandığı görkemli, albenili giysilere kapılır. Bedeninin aynı beden olduğunun ya farkında değil ya da bulunduğu hâl işine gelir.
Yolu sis basınca, karanlıklar çökünce, önüne beklenmedik engeller çıkınca bocalar, bocaladıkça saldırganlaşır, gözü bir şeyi görmez. Yolun bir sonunun olacağı hesaba katılmayınca, kişi kendini yolun sahibi sanınca bulunduğu yerde dona kalır. Karar vermekte zorlanır. En beklenmedik girişimlerde bulunur, işini zorlaştırır. Haddini aşan kişi kendini aşar, olmadık sözleri söylemeye sürüklenir, kararsız olur. O zaman artık yol da hayat da flulaşır, anlamsızlaşır. Yol rehberi, yol aklı, yol bilinci hayatın kendisi, özü.
Yol bir aşk nedeni değil yol bir yürüyüş tarzı ve üslubu hedefe varma süreci. Hayır ile olan her adım onu güçlü kılar. Derdini çilesini arttırır, sonu hayırla biter. Hayır meleğinin işini arttırır, ona zaman bırakmaz. Şerleri, kötülükleri kayda geçiren meleği işsiz bırakır, onun sıkılmasına neden olur.
Ey dert ve aşk sahibi yolcu, sen yolunu yürümeye bak, iyilik ve güzellik incilerini saç. Senden sonra gelenler onları çoğaltsın. Diline sahip çık, öfkelenme, küfür etme, gıybette bulunma, kimsenin etini çiğneme, kimsenin hakkına girme. Bilirsin ki her kötülük zerresinin de, iyilik zerresinin de bir bedeli ve karşılığı var.
Sen, sen olmaya bak, başkası olma. Telâşa kapılma ki ne dilin ne de ayağın sürçsün.
