Bazı askeri uzmanlar bir süredir İsraillilerin taktik konusunda çok iyi olduklarını, strateji konusunda ise neredeyse felaket derecede kötü olduklarını söylüyorlar. İsrail bilim insanlarını öldürmede çok iyi, soykırım yapmada harika, Yahudilere kötü bir isim vermede etraftaki herkesten daha iyiler, ancak ‘askeri hedeflerini’ yerine getirmede tamamen işe yaramazlar. Aslında, askeri hedefleri nasıl belirleyeceklerini bile bilmiyorlar. İsrail strateji kavramının ne anlama geldiğini anlamaya yakın bile değil. Bu yüzden İsrail 1967’den beri tek bir savaş bile kazanamadı. 1973 savaşını zar zor atlattı ve oradan itibaren düşüşe geçti.
İranlılar tamamen farklı bir hikaye. Hiçbir zaman bir savaş başlatmadılar ve hiçbir zaman kaybetmediler. Etraftaki en iyi satranç oyuncuları. Elbette, uzlaşmış Siyonist Batı tarafından uygulanan en düşmanca yaptırımlara maruz kaldılar, ancak galip geldiler. Araçlarını ustaca, uygun şekilde ve elbette akıllıca kullandılar.
İranlılar araçlarını ve kaynaklarını kullandılar: İran büyük bir ülke, Batı’da eşi benzeri olmayan bir teknolojik ve bilimsel kapasiteye sahip çok gelişmiş bir insan topluluğu. Soykırımcı düşmanlarının aksine, İranlılar odadaki yetişkinler. İsrail’in onlara İsrail’i canını acıtan yerden vurmak için mutlak bir bahane sağlamasına izin verdiler. İsrail altyapısını yok ettiler ve İsrail bilimsel ve askeri enstitülerini toza çevirdiler. İranlılar Trump ve Netanyahu’nun en bariz tuzaklara çürük bir meyve gibi düşmesine izin verdiler. Amerikan Caligula’nın bombalarını çöldeki kayalara atmasına izin verdiler ve İran rejimine devleti nükleer silahsızlanma anlaşmasından çıkarma hakkı tanıdılar. Sanki bu yeterli değilmiş gibi aynı zamanda Hürmüz Boğazı’nı da kapatıyorlar. Trump başkanlığı üzerindeki etkisi dramatik olacak. Dürtüsel karikatür, Yahudi Devleti ile birlikte Dünya ekonomisinin çöküşünden sorumlu tutulacak. Trump sayesinde Amerika bir daha asla büyük olmayacak. Söylemeye gerek yok ki tüm dünya, hepimizi bu felakete sürüklediği için Yahudi Devleti’ni suçlayacak. Tüm bunlar İran’ı bu Yahudi Devleti suç savaşında kazanan yapmaya yetmiyorsa, İran nükleer bombasını her an üretebilir. Bu, İsrail ve Amerikan mide bulandırıcı kibir festivalinin son büyük görkemli akoru olurdu.
Prusyalı askeri filozof Carl von Clausewitz, “savaşın siyasetin başka araçlarla devam ettirilmesi” olduğunu ileri sürmüştü. Clausewitz, İsrail hayata gelmeden (1948) bir asırdan fazla bir süre önce (1831) vefat ettiği için şanslıydı. Yahudi devleti, onun savaş tanımını yeniden düşünmesini sağlardı. Ben kendim İsrail’de siyasetin savaşın her olası araçla devam ettirilmesi olduğunu düşünürdüm. Zaman geçtikçe, Yahudi Devleti’nde soykırımın sadece araç ve amaç olduğu sonucuna vardım. Yine de, İran İslam Cumhuriyeti’nde siyaset İslam’ın devamıdır ve savaş, gerekirse, bir sanat eylemidir. Bu, güzelliği, bilgeliği ve dinsel öğretiyi kozmik uyumun bir tezahürüne, etik bir meta-tarihsel destana dönüştürme fırsatıdır.
Kaynak: farklı bakış
