Sinan Ateş cinayeti sanıklarından av. Serdar Öktem, İstanbul'un göbeğinde suikasta uğradı. Suç örgütü Daltonlar'dan ölüm tehdidi aldığı ortaya çıktı, aylar önce polis ve savcılığa intikal etmiş. Çete hesaplaşması üzerinde duruluyor. Yoğun trafikte infaz pususu kuran tetikçilerden ikisi, 18'inde bile değil.
Soruyorsunuz, kim bu Daltonlar? Redkitler, Casperlar, Anucurlar, Gündoğmuşlar gibi "yeni nesil suç örgütü" deniyor.
Yeni nesle tebelleş olan hunhar suç çetesi, demek daha doğru belki.
İstanbul'un arka mahallelerinde doğup Avrupa şehirlerine taşan kanlı hesaplaşmalar, silahlı çatışmalar, acımasız saldırılarla adlarını duyuruyorlar.
Henüz reşit olmayan çocukları nasıl ağlarına düşürüp soğukkanlı birer katile, birer suç makinesine dönüştürüyorlar, derseniz... Şu cevapla karşılaşıyorsunuz:
Rap müzikle ulaşıyor, çete marşı gibi kliplerle sosyal medyada reklamlarını yapıp markalarını parlatıyor, gelecek umudu aşılanmamış boşluktaki çocukları güç ve gösterişli hayat özentisinden yakalıyor, akıllarını çelecek bir çekim oluşturuyorlar.
"Yeni nesil suç çeteleri" hakkında ne okusanız mutlaka bu tür izahlarla karşılaşıyorsunuz.
Öyleyse bu, salt polisiye tedbirlerle kazanılacak bir mücadele değil.
Karanlık yeraltı dünyasının yuttuğu bu çocukları, ancak aydınlık bir hayat sunarak yer üstünde tutabiliriz. Niye başaramıyoruz?
Niye olacak; erotik ve müstehcen şarkılardan çocukları korumaya gösterdiğimiz hassasiyetin daha binde birini, arabesk rap istilasından çocukları korumaya göstermiyoruz da ondan.
YASAKLADIĞINIZDA BİTMİYOR, YERALTINA İNİYOR
Eğer 'arabesk rap' denen ucube tarzın, çete yatağına kafalanacak eleman topladığı doğruysa yanlış yerden başlıyoruz, bu bir.
İkincisi de duyarlılık göstermeye başladığımızda aklımıza ilk gelenin yasaklamak olması. Yasaklamak ve cezalandırmak.
Müstehcen bulduğu türküleri radyoda çaldırmamayı öneren, İskender Pala gibi muhafazakâr edebiyatçımız bile çıktı.
"Bir tehnada can canânı bulunca" ne ayıp şeyler yapacaklarını çağrıştırır diye, 2012'de Neşet Ertaş'ın Gönül Dağı'nı poşete sokturuyordu neredeyse.
"Gençliğin imanını şarkılarla çaldılar" manşeti atan, Akit gibi sözüm ona muhafazakâr gazete de gördük. Listedeki Yıldız Tilbe'nin "ben kimsenin imanını çalmadım, nerede kaybettiyseniz orada arayın, bu kadar kolay çalınan iman mı olur" terslemesiyle kapanacak basitlikteydi.
Ama tartışma kesilmedi. Son bir ayda... Önce Manifest Grubu'na, yaş sınırı konan biletli konserde 'teşhircilik ve hayasızca hareketler'le 'çocuklara zarar vermek'ten dava açıldı. Sonra Mabel Matiz'e. Perperişan şarkısında 'erotik çağrışımlar ve cinsel betimlemeler'den yargılanacak. Yine kamu sağlığına zarar vermekle suçlanıyor. Hapisle cezalandırılmaları isteniyor.
Mabel Matiz'in o şarkısı da Manifest'in o konseri de benlik değil.
Sesi, şarkısı yerine sahnede soyunarak veya erotik şovla gündeme gelmek, yolunu bulmak zaten sanat olamaz.
Yalnız bunu onaylamamak başka; içerik uyarısı ve yaş sınırı gibi tedbirler dururken çocukları korumak için yasaklamak, cezalandırmak başka. Biri yanlış da öbürü doğru mu? İkisinden birini onaylamak zorunda değiliz.
Biz, son 10-15 yıl şarkıları, türküleri, sahneleri sansür poşetine sokma tartışmalarıyla oyalanırken arabesk rap diye bir müzik türedi, güya korumaya çalıştığımız gençleri sürükleyerek aldı götürdü.
Nereye götürdüğünü şimdi acı gerçekle yüzleşerek anlıyoruz. "Ben burda kansızlarla savaşıyom caney, sen nerdesin haney" sözlerini tutku, aşk şarkısı sandıkları bir dehlizdeler.
Ama yasaklayarak yine çözemeyiz.
İnce zevk, kaliteli müzik serbest ortamda üretmeye teşvikle, dinlemeye özendirerek gelişir. O da iktidar imkanlarıyla neyi, kimi ödüllendirip rol model olarak sunduğunuza bakar.
Yer üstünde barındırmadığınızda, yeraltında kontrolsüz bir dünyaya itmiş oluyorsunuz. Çocukları koruyacaksanız, müstehcen şarkılardan önce suç çetelerinden koruyun.
