Muhalefetin, özellikle ana muhalefet partisinin yaşadığı tüm baskıya ve zorluklara rağmen siyaset geliştirme ihtiyacı muhakkak.
Bunun bir ayağı gördüğü demokrasi dışı ağır muameleyi ifşa ve buna itiraz etmek, bu itirazı toplumsallaştırmak ve siyasallaştırmak. CHP bunu elinden geldiğince yapıyor.
Peki bu yeterli mi?
Pek öyle görünmüyor.
Zira ülkede sıcak ve topluma değen siyaset üç mesele etrafında dönüyor.
İlki, iç siyaset kavgalarında altı çizilen baskılar ve adaletsizlikler.
İkincisi Kürt meselesi etrafında yaşanan gelişmeler.
Üçüncüsü bölge koşullarında savaş ortamında bir kat daha önem kazanan dış politika ve güvenlik meselesi, bu meselelerin ülke bakımından ve toplum nezdinde belirleyici siyasi konuların zirvesine yerleşmesi.
Bu üç mesele arasında bağ olduğuna şüphe yok.
Kürt meselesi ve barış projesi Orta Doğu’da yaşananlarla yakından ilgili. Rojava’daki Kürt ve örgüt varlığı, Suriye’nin geleceği, İsrail’in Kürt grupları araç olarak kullanma riski, barış sürecini doğrudan etkileyen ve etkileyebilecek durumlar arasında.
Dış politika ve güvenliğin kazandığı önem iç siyasi çatışmaları ve tartışmaları gölgeleyebilecek nitelikte. Bu meselelerin tümü, siyasetin öncelikli taşıyıcısı olarak devleti öne çıkarıyor. En önemlisi güven arayışını öne çıkarıyor. Bu koşullarda güven, devlet, şahıs, deneyim üzerinden oluşur.
CHP, üç büyük meselenin ikisinde hemen hiç yok. Erdoğan bu iki konuda adeta rakipsiz. Bu tablo siyasi iktidara önemli avantajlar sağlıyor. İktidarı hedefleyen ana muhalefet bu durum çok ciddi, varoluşsal bir sorun oluşturur.
“CHP ağır baskı altında”, “ne yapabilir”, “ne yapsın” değerlendirmeler, bu koşullarda derde deva değil.
Bu siyasi partinin önünde aslında iki imkan var.
İlki, Kürt meselesi/barış süreciyle ilgili. Bu konuda adım atmak, geliştirici-sahiplenici alternatif siyaset geliştirmek, Kürt projesinde gündeme gelmeyen toplumsal talepler ve düzenlemeler konusunda muhalif partilere liderlik yapmak ve yeni bir toplumsal sözleşme istikametinde öneriler sunmak CHP’ye açık olan yollardır.
Ne var ki CHP bu ana yollara girmek yerine engebeli patikalarda seyrediyor. Kürt meselesinde somut tanım ve öneriye sahip değil. Mevcut barış sürecinden Erdoğan’a faydası olur endişesiyle uzak duruyor. Öcalan’la ilgili milliyetçi-duygusal tepkilerin sözcülüğünü yapmaktan geri kalmıyor.
CHP yöneticileri bu “idare etme” stratejisinin ne denli büyük “siyasetsizlik” hali, bir sorun olduğunun nasıl farkına varmazlar, anlamak mümkün değil.
Kürt sorununda siyaset üretmek, ana muhalefet partisine, Suriye ve Ortadoğu konularında daha sıcak, somut ve gerçekçi girişimlerde bulunma imkanı da sunar. Başka bir deyişle, dış politika ve güvenlik siyasetine kapı açar.
Bu son meseleye gelince…
Dış politika ve güvenlik politikalarında CHP nasıl masaya oturabilir?
İlk yapması gereken, “yerel ve mahalli siyasi aktör” duygusu vermekten, kendisiyle ve kendi derdiyle meşgul siyasi parti görüntüsü vermekten uzaklaşmasıdır.
Bölgede, dünyada olup bitenler karşısında itirazın ötesine geçen, ciddi analiz ve alternatif söylem üreten, taşıyıcılığını yapan bir strateji benimsemesidir.
Alternatif bölge, alternatif refah, alternatif güç ve başarı söylemi üretmek…
Bunlar zor ama denemesi mümkün olan hedeflerdir.
İmamoğlu bir dönem ülkenin önde gelen tüm akademisyenleriyle çalışıyordu…
Doğru insanlar, doğru akıllar, doğru uzmanlar bunu pek ala mümkün kılabilir.
Tasavvur bu demektir…
