Hastanenin önü yeniden tenhalaşınca buraya toplaştık. Neredeyse hastaneye sığmayacak kadar çoktuk artık. Her geliş ve gidişte hepimizin yüzünde biraz daha hüzün olurdu. Bu gece de böyleydi. Aniden biri arkamızda beliriverdi. Boyut olarak bizden oldukça büyüktü. İri kahverengi gözleri ve beyazlamakta olan teniyle taze bir doğmayandı. Henüz yeni ortama alışamadığı için yanımıza gelene kadar defalarca düştü. Düşüp yeniden kalkması ve bunda- ki azmi bizi duygulandırmıştı. Fakat hepimizin aklında tek bir soru vardı: "Tam zamanında yetişmiş olsaydı ne olacaktı ki?"
Kapı eşiğine kadar geldi. Çaresizce bize yöneldi. Toprak gözlerinden damla damla yaş dökülüyordu: "Gittiler mi? Anneme veda etmeyi çok isterdim."