İnsan, geçmişin önünde, geleceğin ardında bir yerden bir yere sefer hâlindedir."
Masum bir bebeğin hikâyesi, sancıyla birlikte ciğerlere dolan ilk nefesle başlar. Kulaklar, dinin şiarı olan ezanla tanışır.
Defteri temiz, ruhu pak, ağlaması masumdur. Ardından çocukluk gelir, gençlik sürer; yaşlılık ve acizlikle devam eder yolculuk.
Artık o masum çocuk gitmiş, kanatları kırılmış, umutları için dermanı kalmamış, geriye sadece çaresiz gözler kalmıştır.
"Daha dün gibi..." diyerek başlayan hatıralar birikir. Geleceğin hikâyesi ise artık ölüm olmuştur.
Ve sonra... Sonrasına ne kalem yeter ne kâğıt. Artık güneş başkalarının ışığıdır. Ruhun yolu açılmış, büyük haber gelmiştir.
Son kez derin bir nefes süzülür mahzun yüzlerden.
O bebek artık asıl diyara yol almıştır.
Ve yeni bir ses duymak ister:
"Gir kullarımın arasına. Gir cennetime."