Ezberler bozuldu. Kimi durumun farkında değil; kiminin de işine gelmiyor. Durumun farkında olmayanlar geçmişe takılıp, ezberlere sığınıyor. İşine gelmeyenler, kurulmakta olan yeni dünyaya intibak etmekte zorlanıyor; çıkarlarının gerektirdiği şekilde mazide kalan çarkların kollarına yapışıyor.
Çevir babam çevir. Çakal dediğin puslu havayı sever. Malzeme çok. Yoksa da icat etmek kolay.
Soma'da, Bursaspor tribünlerine ettirilen laflar gibi.
Hâlbuki,
27 Şubat'ta Abdullah Öcalan, İmralı'dan tarihî bir açıklama yaptı. Bağımsız devlet kurmak için başlattığı isyanı sona erdirdiğini, bırakın bağımsız devleti "kültüralist politikalar"a bile kapıları kapattığını ilan etti. Eski kapıları kapatırken, devletin tekliği prensibine bağlı kalarak "entegrasyon" kapısını sonuna kadar açtı. Görünen o ki, Kürtleri de ikna etti.
Ufkumuzda, dokunabileceğimiz kadar yakında kavganın sona erdiği, Kürtlerin gönüllü rızaları ile dâhil olduğu güven, onur, refah üzerinde yükselen güçlü ve zengin bir Türkiye duruyor. Devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğü ideali, ülkenin 783.562 km²'sinde burcun en tepesine bayrak gibi çekilmeyi bekliyor.
Çözüm süreci, dört başı mamur bir devlet projesi olarak yürüyor. Meclis Başkanı, MHP lideri, devletin güvenlik birimleri, hiç itiraza konu olmadan bu hususu defalarca tekrarladı. Dünyanın hemen her bölgesi diken üzerinde savaşa hazırlanırken, Türkiye iç sorununu çözüyor, birlik ve bütünlüğünü büyük bir ferasetle granitten bir kaya gibi, dünya âleme gösteriyor.
"Artık sırtımızı kimse yere getiremez" derken Yaşlı Kurtlar ve Genç Çakallar itiraza yelteniyor.
Eskinin alışkanlıkları
Kolay değişmemesi normal, çünkü Türkiye'de milliyetçilik tepkisel olarak PKK teröründen beslendi. 20. yüzyıl sona ererken ülkücülük, devletin siyaset belgesinde hâlâ "zararlı cereyanlar" arasında sayılırken, bir yandan da PKK'nın antitezi olarak korundu, himaye ve destek gördü. Devletin beka sorunu derinleşirken ülkücüler, diri ve güçlü tepkilerle durumu kendilerince dengeledi.
Kürt mafyası, çok erken tarihlerde hızla tasfiye edildi, yerini ülkücü mafya efsanesi aldı. PKK ile dağda mücadele eden polis ve asker özel timler, ülkücülerden seçildi. O kadar ki ülkücülerin sembolü olan bozkurt rozeti, dağdaki jandarma ve polisin simgesine dönüştü. Kurtlar Vadisi başta olmak üzere, TV dünyasında milliyetçiliği köpürten bir yığın dizi ve film gösterime girdi. Bu dizilerde, belki de Kürtlerin nüfusundan daha fazla PKK'lı öldürüldü. Yer de gök de milliyetçi oldu. Ülkücülük bütün tarihi boyunca en makbul ve saygın evresini yaşadı.
Hatırlanması gereken bir sağduyu standardı: Rahmetli Alparslan Türkeş de Bahçeli gibi ülkücüleri bir Türk-Kürt çatışmasının dışında, daha ötesi sokağın uzağında tuttu. Daha garibi Öcalan, iç savaş havasında geçen bu yıllarda doğrudan ülkücüleri hedef alan eylemlere girişmedi.
Cenazeler, milliyetçi duyguların kitleselleştiği protesto gösterilerine konu oldu. Ülkücülük bu duyguları hakkıyla temsil etti.
Milliyetçilik, özel kimliği ve kişiliği ile derinlerden gelen bir dalga şeklinde yükseldi.
Aradaki belirleyici ilişkiyi tespit etmek çok zor: MHP ve ülkücülük PKK terörünün kol gezdiği evrede kitleselleşti ve yaygınlaştı. Sene sene MHP'nin oylarındaki artışı, doğrudan PKK terörüne bağlayanlar oldu.