Yaşamın hızla akıp giden süreçlerinde kişi ve toplumları sinsice sarmalayan bir riskten bahsetmek istiyorum….
Sıradanlaşmak…
Egemen sistemin kollarında, sosyal çevrenin kuşatmasında ideallerini yitiren, iddialarından vazgeçen, iradesi gün geçtikçe çözülen kuşakları gördükçe sıradanlaşma dalgasının ne kadar derinden ve güçlü geldiğini fark edebiliyorsunuz…
Pragmatik duygular, oportünist yaklaşımlar, yaygınlaştıkça bireysellik, bencillik, gurur, şov, dünyevileşme, sıradanlık vb. her şey kabul görüyor… Dolayısıyla yaratılış amacı, toplumsal sorumluluk bilinci ıskalanıyor... Sıradanlaşma dediğimiz şey amaçları araçsallaştırıyor, yaşamın anlam ve amacı göreceleşmeye başlıyor… Edilgen, pasif, uyuşumcu nesillerin türediğine tanık oluyorsunuz…
Bu gidişattan en çok İslami bilinç, duruş, aidiyet ve şahsiyet zarar görüyor…
Bir anlamda Müslümanlar için sıradanlaşmak; silikleşmek, savrulmak dahası kendi sonunu hazırlamakla eş anlamlı…
Bakışlarımız, duyuşlarımız, dokunuşlarımız gün geçtikçe donuk, sönük ve mat… Duyarsız ve durağan günlere kaldık… Heyecan ve hissiyat sönünce hayatta hareket ve berekette gidiveriyor…
Bir şeyler yapmak lazım geldiğini bilsek bile ne yapmamız gerektiğine karar veremez oluyoruz…
Yarım kalmış düşlerimiz, ertelenmiş öykülerimiz, gecikmiş geleceğimiz var ama hâlâ bocalıyoruz… Neden beceremiyoruz?
Çünkü sıradanlaşmayı kanıksamaya başladık...
Şimdi ne olacak içimizdeki yarım kalmışlıklar? Gecikmişlikler? Ertelenmişlikler?
Ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de başladığımız yere dönebiliyoruz…
İki ara bir derede bekliyoruz... Hani biz bekleyen değil beklenen olacaktık? Umut olacaktık, umutlarımızı yitirmeye başladık…
Her gün daha bir olgunlaşacak ve oyun kurucu biz olacaktık, gel gör ki şimdilerde ‘’çizdim oynamıyorum’’ a düşer olduk…
Hedefler yarım kaldı, hesaplar tutmadı...
Nedir bu hâl?
Herkesleşmek zorunda mıyız? Sıradanlaşmak mecburiyetinde miyiz?
Bu saatten sonra “uydum kalabalığa” demek bize yakışır mı?
“El alem ne der?” e mi takılı kalacağız?
Bizden istenen, bize yakışan farklı ve fedakâr olmak değil midir? Mücadele, kararlılık ve tutarlılık demektir, böyle öğrenmedik mi?
“Sıradan olmamak gerek” deriz ama yine de sıradan yaşamların kollarında uyuşuveririz… Sıradan algılar, sıradan düşünceler, sıradan yorumlar, sıradan sorular, sıradan yaşamlar sanki alın yazımız gibi davranırız…
Bazı sorumluluklar var ki, sıradan Müslümanların yapabileceği iş değil...
Takvaca yaşamlarda karar kılmış, sürekli teyakkuzda olanların üstesinden gelebileceği görevleri kastediyorum...
Kendini yenilemeyen ve sürekli geliştirmeyen zamana yenik düşecek ve tanınmaz hale gelecektir…
Bugün alışık olduğumuz yaşam formunun dışında, sıra dışı yenilikler sunamıyoruz… Muhafazakârlaşmanın sunduğu hayat tarzlarına teslim olmak zorunda kalıyoruz…
Evet, hayat hızla sıradanlaşıyor, günahların sıradanlaştığı bir çağdayız... Alışkanlıklar ve aşırılıklar norm haline dönüşüyor… Günahlar normalleşiyor…
Kerahiyat, menhiyat, münkerat, malayanilik, müstehcelik mübahlaştı...
Faiz, fuhuş, fitne, fesat, flört vakay-ı adiye adliyeden sayılır oldu…
Aş, iş, eş, gailesi gündemi yeterince doldurdu...
Peki bu ahvalde ne yapabiliriz?
Yaşamın sıradanlaşmasına her gün beş defa ezan ve namazla müdahale edebiliriz...
“Bir işten boşalınca hemen başka bir işe koyul” arak bu çemberi kırabiliriz…
“İki günü birbirine eşit olan ziyandadır.” nebevi uyarısından hareketle sıra dışı başlangıçlara besmele çekebiliriz…
Kaynak. milatgazetesi.com
