Frank Martella, kendisiyle yapılan bir söyleşide hayatın gerçek anlamını 5 kelime ile anlatmış: “Kendinizi başkaları için anlamlı kılın.”
İlk bakışta güzel, anlamlı ve çekici bir ifade olsa da bana kulak tırmalayıcı geldi, içime sinmedi; sanki insanı “başkası için” yaşayan bir nesneye dönüştürme tıyneti var!
“Bir başkası için anlamlı olmak”, “bir başkası için yaşamak” ve benzeri argümanlar ilk elde insanı bencillikten, bireycilikten vesaire kurtarıyor gibi görünse de ben, insan söz konusu olduğunda “birey” yani “ben” olmadan her ne yapılacaksa veya her kim için yapılacaksa yapılsın ya “taklit” veyahut da “çıkar” odaklı olacağından bunun insanî olamayacağına kaniyim.
Allah, insanı ilahî teklife muhatap kılarak “halife” makamına layık görmüş. Halifenin görevi ise Allah adına yeryüzünün imar ve inşasını deruhte etmektir. Bu görev -hiç kuşku yok- ancak, emanet ve ehliyet ilkelerine bağlı kalınarak gerçekleştirilebilir; bu da bize kişilikli, şahsiyetli, özgüven sahibi; hikmet, şecaat ve adalet sahibi bir insanı işaret eder. Bu vasıflara sahip olmayan veya olmaya cehd etmeyenlerin Allah’ın halifesi olma iddiaları da doğal olarak boşa düşmüş olur.
Bu bağlamda ben, insanın bir başkası için değil öncelikli olarak kendisi için anlamlı olması gerektiğini; bunu sağlamak için de gerekli donanım ve özellikleri ivedilikle tamamlaması ve gereğini yapması zorunlu şart olduğunu düşünüyorum. Bu sebeple insan ve Müslüman olarak kendime biçtiğim rol öncelikle insan kalabilmenin imkân ve şartlarını oluşturmak ve buna layık olabilmektir. Bu durum sağlandığında zaten artık “kendin” için diye bir alan kalmayacaktır.
Zira ben, benim, bana, benim için ifadeleri sen, senin, sana ve senin için ifadeleriyle doğal olarak yer değiştirecektir. Bir adım ötesi yani esas olması arzulanan ise biz, bizim, bize ve bizim için olacaktır, dahası mı: Ve uhra tühıbbuneha…
