Her mevsim güzeldir, en azından güzel taraflarını görmek mümkün. Ama sonbahar her mevsimin en güzel yanını almıştır. Bu yüzden, sonbahar hayatın bütün renklerini, hatta renklerin bütün tonlarını sergiler yeryüzüne...
Bir tablonun inceliğinde ve çekiciliğindedir sonbahar. Ama tablodan daha doğal ve daha gerçekçi olduğunu da hatırdan çıkarmamız mümkün değildir. Neşe ile hüznün buluştuğu bir manzarayı, ancak sonbaharda seyredebiliyoruz.
Henüz kışın kasvetli ve uzun geceleri kapımızı çalmaya başlamadan, tabiatın ağırlıklarını bırakarak geliyor bize sonbahar. Nazlı nazlı esen bir meltem bırakır yüreklerimize. Serin bir hava yayılır yüreğimizden yeryüzüne. Gökyüzü kül grisine döner, geceler uzar ömür kısalır, biraz hüzün veriyor olsa da sonbahar bir mevsim değil, hayatın ta kendisidir.
Sonbaharda yeşilin en canlısını ve en koyu tonunu seyrederken, yazın sıcağında kavrulmuş ağaç yaprakları ilişir gözlerimize. Dökülmek için hafif bir rüzgâr esintisi bekleyen sararmış yaprakları görürüz. Sarıdan gök kızılına boyanmış ağaçları görürken şaşırmayız. Nedense yadırgamayız can çekişen mısırlar tarlasında direnişe geçen bitkileri. İncirin yeşil kalabilme savaşını nasıl görmezden gelebiliriz. Sararmış meyvesine inat bir uçurumun kıyısında direnen bir ardıç ağacını. “Ben buradayım” diye meydan okumasını...
Direnişi sonbaharda görebiliriz ancak.
Baharın ani şahlanışı, ne bir varoluş savaşıdır ne de bir direniştir. Sadece engellerden temizlenmiş bir yolda hızla ilerleyen yolcu gibidir bahar. Bu sebeple yazın sıcağını hesap etmez. Direnemez yazın sıcağına, teslim olması da uzun sürmez.
Bahar, yeşil gülücükler ile başlar hayata. Kışın kuruttuğu, tabiata indirdiği öldürücü darbelerine karşın toprağa yeniden can verir. Ama doğum sonrası sabırla büyüyen bir bebek sabrına sahip değildir ilkbahar. Hesapsız tüketir servetini. Neşe içinde koştururken uçsuz bucaksız ovalarda, bir sarhoş gibi yalpalar durur.
Yaz, yazın ve tabiatın başına gelen en büyük trajedi. Ancak bunu düşünemeyecek kadar bunalmış kendi sıcağında yaz. Baharın bin bir emekle yeşile boyattığı tabiatı kurutmasını marifet sayacak kadar hoyrat.
Önce tabiatın rengini soldurur, sonra tabiatla beraber kendisini. Tabiatı kurutmaktan imtina etmez, kendisini de yok etmekten...
Sonbahar hayatın bütün renklerini hatta renklerin tonlarını gösterir bize.
Dahası hayatın son mevsimine kapı aralar. Kapı aralar kışa.
