Uzun yıllar sonra gitmiş olduğum, Malatya merkez, Darende ilçesi ve Yenice Mahallesi'nde, coğrafi anlamda birçok özellik ve güzellik görmekle birlikte, daha çok insanlar arasındaki kaybolan dostlukları, biten ilişkileri, sönen yürekleri, insanların birbirine güvenmemesini, ilişkilerin menfaate dönüştürülmesini, hasbiliğin ve harbiliğin yerini menfaatin alması gibi birçok olumsuz durumu gördüm, müşahede ettim...
İnsanların imkânı ve iletişim olanakları arttıkça, insanlar arasındaki diyalog ve dostluğun ters orantılı olarak bozulduğunu, yavaşladığını, gevşediğini, ilişki ve iletişimin tamamen yozlaşma ve yok olmaya yüz tuttuğunu gördüm...
İnsandan daha ziyade, mala, mülke, makama ve paraya değer verildiğini, insanların hep kendilerini ve kendi geleceklerini düşündüklerini, başkalarının gam, keder, acı, hüzün, sorun, sıkıntı, problem ve ıstıraplarına bigane kaldıklarını, bunları gündem etmediklerini üzüntüyle gördüm...
Ben zannediyordum ki; insani ilişkiler, dostluklar, arkadaşlıklar, ahbaplıklar, kardeşlik gibi ulvi duygu, düşünce ve hasletler sadece büyük şehirlerde sekteye uğramış ve ilişkiler bu derece kopmuş...
Bunun böyle olmadığını, küçük yerleşim yerlerinde, daha da ileri boyutlarda olduğuna şahit oldum... İnsanlar sürekli yekdiğerini yok etmenin, yıpratmanın peşine düşmüş, herkes birbirine haset edercesine, rekabet içerisinde bir ilgi ve iletişim kurmaya gayret ediyorlar...
Küçük yerlerdeki insanların gündemlerini, basit ve küçük konular oluşturuyor... İnsanlık, adalet, ahlak, ülkenin ve ümmetin içinde bulunduğu kötü durum, aç, açık, fakir, garip, kimsesiz, dul ve yetimler gibi konular bu insanların hiç gündemine girmiyor...
Daha ziyade, günübirlik ve anı yaşıyorlar ve sürekli bu basit konuları gündem ediyorlar. Tek arzu ve istekleri daha çok mal, mülk, paraya sahip olmak... Ahiret inancı yok denecek kadar zayıflamış, ibadetler ritüelden öteye geçmiyor... Her şey gösterişten ve görünüşten ibaret. Sanal ve sahte dostluklar orada da kendini tüm çirkinliğiyle ve çirkefliğiyle ortaya koyuyor...
Bizim çocukluğumuzda ki; yani bundan 40-50 yıl önce insanlar fakirdi.! Yiyecek ve giyecek imkânları yok denecek kadar azdı, yani bir şeyi elde etmek çok çok zor olduğu halde, insanlar birbirine karşı var olanı paylaşma, hal hatır sorma, komşuluk ilişkileri, sevgi, saygı, hürmet, insana değer verme çok daha iyi bir noktadaydı...
Ancak, imkânlar arttıkça, insanın ayağı yere değdikçe, karnı doydukça insan, bir kat daha bozulup, arsızlaşıp, zalimleşebiliyor...
Bu konuda, Bosna Hersek devlet başkanı Merhum Bilge Yönetici Aliye İzzetbegoviç'in şu sözü çok manidar; "hayvanın açından, insanın tokundan kork.!"
Kendini müstağni ve müstekbir gören insan, diğer insanlara karşı ilgisiz, alakasız, duygusuz, ruhsuz bir pozisyon alabiliyor... Gittikçe insanlık ve insani ilişkiler zayıflıyor, yok oluyor, yıpranıyor ve insanlık yıkılıyor...
Okumayan, düşünmeyen, araştırmayan ve herhangi bir sosyal sorumluluk inancına, idrakine ve düşüncesine sahip olmayan ve de insani vasıf ve niteliklerden uzak olan insanlar, üretemiyor, ahlak, karakter kalite üretemiyor, bunu neticesinde ise; nitelikli bir toplum ortaya çıkmıyor...
Bu olumsuz, karamsar tablodan bir nebze de olsa beni uzaklaştırıp, ümitlendiren özellikle de ilgi, alaka, samimiyet, sahiciliği ve gayretiyle örnek bir kardeşimiz olan "Necmettin Boyraz" bir nebze de olsa beni umutlandırdı insanlık adına..!
Gerçekten gittiğim günden itibaren, ne zaman kendisini arasam hemen koşup gelen ve işini gücünü bırakıp bize hizmet etmeye, bize iyi bir ev sahipliği yapmaya gayret eden, insanlık adına, insanlığın tamamı ile bitmediğini, ölmediğini müşahhas olarak bize gösteren Necmeddin Boyraz kardeşe sonsuz teşekkürler...
Bu nadide kardeşimiz insanlık onurunu, izzetini, şerefini ve misafirperverliği en güzel şekilde ortaya koymaya gayret eden bir kardeşimizdi "Necmettin Boyraz"...
Ayrıca, çocukları ve ailesi evlerine gittiğimizde, bizi tebessüm bir çehre ve gönülden ağırladılar...
Bizler, bu dünyada yiyip, içip, eskittiğimiz ve tükettiğimiz her nimetten mutlaka hesaba çekileceğiz ve de yedirip, içirip, giydirip, başkalarına faydalı olmak için ortaya koyduğumuz tüm emek, çaba, gayre ve amellerimizde dolayı da Rabbimizden ecir ve ücret alacağız... Yani cenneti kazanacağız...
Bu açıdan da, mutlaka insanlara ilgi ve alaka göstermemiz, herkesin sorun, sıkıntı ve problemleri ile yakından ilgilenip, bu problemlere gerek bireysel, gerekse örgütlü bir şekilde çözüm bulmaya ve insanlara umut ve ufuk olmaya, yeni ufuklar açmaya ve de insanlığı yeşertip, yaşatmaya gayret etmemiz gerekmektedir...
İnsan, bir başkasına faydalı olabildiği oranda insandır... İnsan olmamız ve de Müslüman olmamız, bize her konuda adil, paylaşımcı, insanların gam, keder, sıkıntı ve sorunlarına duyarlı olmamızı gerekli kılmaktadır...
Kendi rahat ve rehavetimizden daha ziyade, diğer insanların, insani şartlarda yaşayabilmesi, birlik ve beraberlik içerisinde bir toplum oluşturmamız, insanların dil, ırk, renk ve cinsiyeti ne olursa olsun, her insana insan olduğu için.! Değer vermemiz, her insana insan olması.! Hasebiyle yardıma koşmamız, gündemimize almamız, hal ve hatırını sorup, sorun ve sıkıntılarına duyarlı olmamız gerekmektedir....
Neme lazımcı, vurdumduymaz, ilgisiz, sevgisiz, şefkatsiz, merhametsiz ve sohbetsiz bir hayat bizim hayatımız olamaz, olmamalıdır da...
Mutlaka, insanların yüreklerine dokunmalı, her türlü karanlık, kötülük ve zulme karşı elimizde bir mum ile de olsa, mücadele etmeli ve hak hukuk ve de adaletin yaşaması ve geliştirilmesi için bedel ödemeye hazır olmalıyız...
İnsanlara sözümüzden ziyade ilke, inanç, düşünce ve eylemlerimizle örnek olmaya gayret etmemiz gerekir...
Dünya'nın daha adil, barışçıl ve huzur dolu bir dünya olması temennisi ve duası ile...
