Görünüşte büyük / güçlü devletlerin düşmanları çoktur; her yerdeler ve fırsat kollamaktadırlar.
Güçlü liderlerin de düşmanları çoktur; her yerdeler ve son darbeyi indirmek için en yakına girmeye çalışırlar…
Güçlü yani parası çok olan tacir veya sanayicilerin de düşmanları çoktur mesela hırsızlar, dolandırıcılar, tokatçılar, mirasyediler, kem gözlü hasetçiler…
(Yüksek) Makamlarda oturanların da düşmanları çoktur; onu oradan indirmeye göz dikenler, kıskananlar, çekemeyenler…
(Büyük) düşünürlerin, yazarların, bilginlerin de düşmanları çoktur; cahiller mesela, keşfedemeyenler, bilgi üretemeyenler, meşhur olamayanlar, fikrine baş vurulmayanlar, fikrine itibar edilmeyenler, üstat olamayanlar…
(Başarılı) Ceo’ların da düşmanları çoktur; başarısız Ceo’lar, Ceo olamayanlar, alt sınıf beyaz yakalılar, müdürler, teknik elemanlar…
Hasılı bütün güçlü, büyük adamların(!) düşmanları çoktur, her yerdeler ve tuzak kurmakla meşguller. Eee ne yapsın güçlüler! Düşmanlarını faş etmek, bürütüslerin hançerlerinden korunmak, tuzaklara düşmemek için özel güvenlik önlemleri almak zorunda kalıyorlar. Çelik kasalar içinde çelik kasalar oluşturuyorlar.
Bana kalırsa bütün bu büyük /güçlü adamlar (!) tam bir paranoyak ruh hali yaşıyorlar. Yani bir başka ifadeyle “hastalar”. Ancak bu kendileri için öyle rahatsızlık duyulacak bir hastalık değil; aksine bilinçli bir şekilde tercih edilen bir hastalıktır. Dahası tamamıyla bilimseldir yani olması gereken bir hastalık. Bu hastalığı kabullenemeyenler asla güçlü / büyük olamazlar.
Güçlü / büyük olabilmenin olmazsa olmazı çok ve güçlü düşmanlara sahip olmaktır. Necip Fazıl’ın dile getirdiği gibi: Ey düşmanım! Sen benim ifadem ve hızımsın / gündüz geceye muhtaç bana da sen lazımsın.
Buna zirvede kalma veya zirveye çıkma histerisi demek de mümkün. Benim tercihim: Tanrılaşma arzusu. İnsanın tanrılaşabilmesi için mutlak surette düşmana ihtiyacı var. En güçlü olmanın, en güçlü kalmanın da yolu sürekli düşmanlarla çatışmakta, savaşmakta yatıyor. Yendikçe daha güçlülerle savaşacaksın ta ki bir numara yani tek kalıncaya kadar. Tek kalınca bu sefer de inmemek için savaşa devam edersin.
İşin ilginç tarafı Tanrılaşmaya kilitlenenlerin kendi başlarına yani bileklerine güvenerek verdikleri bir savaş yok; aksine onların savaşlarını “gönüllü köleleri / kulları” verir. Bu yüzden büyük / güçlü devletlerin güçlü orduları vardır, güçlü ve çokça paraları ve diğer argümanları vardır sahada hep onlar savaşırlar.
Liderlerin tabiileri, sempatizanları, fanatikleri vardır onlar adına konuşurlar; tezlerini, davalarını, hedeflerini ölesiye anlatırlar, kavgasını verirler.
Bilginlerin, alimlerin, şeyhlerin öğrencileri vardır mesela; fikirlerini yaşam tarzı haline getirmiş tutkunları, müritleri, müntesipleri vardır; kitaplarını, kavramlarını, teorilerini, keşiflerini, kerametlerini insanlara anlatmak, onları ikna etmek, onları kazanmak için fedakârane bir mücadele verirler.
Örnekleri uzatabiliriz; lakin maksadımız anlaşılmıştır. İnsan olmak, insan kalabilmek için tanrılaşma arzusunda teberru etmek icab eder. Büyük ve güçlülerden (!) yüz çevirmek; onlarla aynı sofralarda, aynı fotoğraf karelerinde bulunmamak; onların düşman bellettiklerine daha yakından bakmak gerek.
İnsan olmak, insan kalabilmek için düşmana, şeytana ihtiyacımız yok; aksine sadece doğruları yapar, doğrular üzerine bir yaşam bina etmeye cehd edersek en azından düşman(lar) korkusundan uykularımız kaçmaz; yaşayacaklarımızı kaderimiz kabul edip Allah’a olan teslimiyetimizin hazzını ve rahatını yaşarız.
Yaşamda ve hakikatte esas olan “dost” ve “dostluk” olduğundan arizi olan “düşman” ve “düşmanlığı” bir gölge mesabesinde görebiliriz. Onu yok etmek için sadece ışığı artırmak veya oraya ışığı çevirmek yeterli olabilecektir.
Düşmanlığı ve düşmanları yok etmenin herhalde en kolay, en kısa ve en doğru yolu dostları ve dostluğu artırmak olmalıdır…
