Bir insanın hem yaşarken ve hem de öldükten sonra karşılaşabileceği en kötü olan şeylerden biri “HATIRLANMAMAK”olmalıdır. Yani unutulmak. Hatıra gelmeyi veya hatırda kalmayı sağlayacak kadar bir amelinin, bir ürününün, bir eserinin bulunmaması durumu! Ne kadar acı verici bir şey!
Hatırlanmak için eser şart; ancak eserin “iyi” ya da “kötü” olması pek fark etmiyor. Bu yüzden insan yaşadıkça Kabil’i kardeşini öldürdüğü için lanetle hatırlayacak. Geçmişte, şimdi bu nev’i insanları hatıralarımızdan istesek de çıkaramıyoruz; zira hayatın hemen her alanında eserleriyle karşımıza çıkıveriyorlar.
Sanırım her insan “iyi”, “güzel” ve “değerli” bir eserle, bir anıyla hatırlanmak ister. İnsanlar onu hatırladıkça yüzlerinde gülümseme, dillerinde dua, gönüllerinde muhabbet ve gözlerinde ufuk, umut ve ışık belirsin ister.
Aslında insan olarak her birilerimiz başka birilerinin eserleriyiz; onlardan kalan hatıralarız. Kendimize bakıp kimin veya kimlerin eseri olduğumuzu bulabiliriz. Bu noktada herhalde en başa Allah’ı; yani bizi yaratıp tasvir edeni koymalıyız. Sonra soyağacımızdakiler, hocalarımız, arkadaşlarımız, çevre, toplum ve sair.
Yaşıyorsak biz de eserler var ediyoruz demektir, bir bakıma. Nasıl ki Allah her an bir şe’n üzere/yaratmada ise insan da her an bir şey-ler var etmektedir. Ancak insanların pek çoğunun var ettikleri eserler, ürünler ya da var ettikleri eserlerin, ürünlerin pek çoğu anılmaya değer değildir. Tarlalardaki, yol kenarlarındaki çakıllar misali bakmaya, almaya, kullanmaya değer görmediğimiz gibi varlıkları ile yoklukları arasında da bir fark görmeyiz.
Hasılı hatırlanacağımız eserlerimiz olmalı hem yaşarken ve hem de biz öldükten sonra; en önemlisi de bizi hatırlayacak dostlarımız. Yaşarken var kılacabileceğimiz en değerli eser zannımca dostluk ve dostlar olmalı; bizi en nadide zaman ve mekanlarda anacak, yadedecek olanlar da onlar olacak çünkü.
Kim unutmaz? Diye bir soru sorulsa bana, cevabımın ilk ismi “dost unutmaz” olacaktır. Allahu veliyullezine amenu/ Allah iman edenlerin dostudur. Seddekna; Allah dosttur ve asla unutmaz. Uzkuruni ezkurkum/ beni anın, ben de sizi anayım.
Baba unutur, unutulur. Anne unutur, unutulur. Kardeş unutur, unutulur. Sevgili unutur, unutulur. Eş unutur, unutulur. Ama dost unutmaz ve unutulmaz!
O halde bu dünyada sermayemizi dost-lar edinmek, dostluk-lar oluşturmaktan daha değerli başka neye harcayabiliriz?
Unutmamak ve unutulmamak üzere kurulacak dostluklara; asla unutmayacak dostlara selam olsun!
