Ülke gündemimiz çok sık değişiyor ve her değişen gündem bizleri bir yerlere sürüklüyor. Bu kadar sorunumuza rağmen gündem bombardımanı altında el yordamıyla yol almaya çalışıyoruz. Ne yazık ki hala rövanş alma, hesaplaşma mantığı ile hareket edenler var. Oysa bugün kurumsal aklı işletecek bir iradeye her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyuyoruz. Bazen yaşananları yorumlamakta da zorlanmıyor değiliz. Belki de yanlış anlamışımdır veya bu olanların benim göremediğim farklı boyutları olabilir diyerek gelişmeleri anlamaya, idrak etmeye çalışıyoruz. Her ne yaparsak yapalım, şu endişeden bir türlü kurtulamıyoruz; maalesef ülke ve millet olarak her geçen gün mevzi kaybetmeye devam ediyoruz. Toplumsal barışımız tehdit altında. Söz söylemenin şehvetine kapılan, uzatılan her mikrofona sonu nereye gideceği belli olmayan sorumsuzca ifadeleri kullanan yetkililerin açıklamalarına muhatap olmaktan bazen kendi adımıza utanıyoruz. Kimse kusura bakmasın, bazı şeyler için bekle gör demenin bir karşılığı olmaz. Çünkü bu gidişin sonu iyi bir yere çıkmaz. İktidarı, muhalefeti, sağcısı, solcusu, artisti, işçisi, memuru, bürokratı hep beraber kaybederiz. Aklıselim ile hareket etmek zorundayız. Bir ülke çoğu gereksiz tartışmanın içinden sıyrılıp da kendi gerçek gündemine dönemezse can alıcı sorunlarına odaklanıp çözemez.
Son günlerde yaşadığımız iki tartışma başlığı bile aslında ne demek istediğimizi ifade etmeye yeter.
Birincisi CHP İstanbul İl Başkanı hakkında verilen mahkumiyet kararı. Özellikle iktidar kanadı CHP İstanbul İl Başkanı’nın çoğu geçmişteki sosyal medya paylaşımları üzerinden aldığı cezadan oldukça memnun. Konu şu anda yargının gündeminde. Süreç devam ediyor. Kaftancıoğlu’nun ifadelerinin doğruluğu, yanlışlığı ayrı bir tartışma konusu. Ancak şu soruyu herkes kendisine sormalıdır; 7 yıl önceki paylaşımlar acaba neden bugün gündeme geldi? Ayrıca ben bu yaşananların bumerang etkisi yapacağını, gelecekte iktidar mensubu veya destekçisi birçok kişi için emsal teşkil edeceğini ve dönüp onları bulacağını düşünüyorum. Çünkü hepsinin ülkemizin yaşadığı kırılma noktalarında öylesine paylaşımları, konuşmaları, açıklamaları var ki, akıllara ziyan. Bu durumda böyle bir tuzağı görememiş olmalarını da anlamakta gerçekten zorlanıyorum.
Bir diğer mesele de, HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önündeki annelerin yıllardır kayıp olan evlatlarını arama çabalarıdır. Başta şunu ifade edelim ki, anne annedir. Evladı hangi suça karışmış olursa olsun, bir anne için öncelikle o kişi evlattır.
Bu ülke bu zamana kadar çok zor dönemler geçirdi. Devletin en yetkili makamları kayıp çocuklarını aramak için çırpınan anneleri dinledi, dertlerine çözüm bulmaya çalıştı. O süreçlerde annelerin bu çabaları elbette önemliydi. O çabaların sonuç vermesi için kamuoyunda ortak bir vicdan da oluşmuştu. Ancak aynı vicdanın Diyarbakır’daki bu anneler için ortaya konulmaması çifte standart değilse nedir? Haklı, haksız her konuyu değerlendirmek için ekranlar arasında köşe kapmaca oynayanlar neden bu annelerin sesine kulak vermiyor?
Peki, Türkiye nasıl normalleşecek?
Bu gerçekten mümkün mü? Eğer bu imkan dahilinde ise nasıl normalleşebileceğiz?
Öncelikle Türkiye şeffaflaşacak. Kurumsal aklını işletecek ve onu öne çıkaracak. İnsanlar kendilerine yapılmasını istemedikleri şeyleri başkasına yapmayacak. Herkes adaleti ayakta tutacak. Siyaseti kişisel hesaplaşma alanı olmaktan çıkaracak. Makam sahipleri emanet ehli olacak. Empati kurmayı başaracak. Kimseyi ötekileştirmeyecek. Diğerine saygı duymayı, tahammül etmeyi öğrenecek. Asgari müştereklerin zarar görmesine izin vermeyecek.
Bunları hayata geçiremezsek boş gündemlerin esiri olmaya devam ederiz. Oysa bizim bir an önce normalleşmek, sorunların çözümü için ciddi gayret göstermek ve önümüze bakmaktan başka çaremiz yok.
