Reklam Görüntülerine Tıklayarak Kitap Siparişi Verebilirsiniz

TÜRKİYE BİR ZAMANLAR 'ÖRNEK ÜLKE' OLMAK ÜZEREYDİ VE BUNU SİYASETİ VE BASINI ÖZGÜRLEŞTİREREK GERÇEKLEŞİTİRMİŞTİ.. UNUTTUK..

Fehmi KORU'NUN ANALİZİ..

TÜRKİYE BİR ZAMANLAR

Türkiye’de garip şeyler oluyor. Olmaması gereken şeyler. Ardından o garip şeyleri ortadan kaldıran bir şeyler daha oluyor; onlarla gariplik ortadan kalkmıyor, durum daha da garipleşiyor.

Öncesi de var, ama son iki olay yeterince açıklayıcı.

Gazeteci Hasan Cemal yurtdışına gitmek üzere eşiyle birlikte havalimanına geldiğinde, polis denetiminden geçeceği sırada, hakkında ‘yurtdışına çıkma yasağı’ bulunduğunu öğreniyor. Polisin bilgisayarındaki yasaklılar listesinde ismi var. Görevli polis Hasan Cemal’in pasaportuna el koyuyor, yurtdışına çıkışına izin vermiyor.

Neden?

Meğer hakkında açılmış 2017 yılına ait bir dava şu sıralarda Yargıtay aşamasına gelmiş ve o arada mahkeme -bir yerlere kaçmasın diye- Hasan Cemal hakkında böyle bir tedbir alma ihtiyacı hissetmiş…

Bildiğim kadarıyla Hasan Cemal hakkında açılmış -hatta sonuçlanmış- başka davalar da var; yazılarından anlaşıldığına göre sık sık da yurtdışına gidiyor ve gittiği gibi de ülkeye dönüyor. Giriş-çıkışlarının Emniyet’te kaydı olmalı. 

Kısacası, kaçma ihtimalini düşünmek için herhangi bir sebep bulunmuyor.

O halde?

Size de garip gelmiyor mu Hasan Cemal’in pasaportuna el koyma kararı?

Nitekim, avukatının itirazını dikkate alan başka bir mahkeme “Sanık hakkında kalan bakiye ceza miktarının nazara alındığı” gerekçesiyle yurtdışı yasağını kaldırıvermiş. Cezası zaten 3 ay 22 günmüş ve ertelenmiş…

Alın size bir garip durum daha.

Yasak kararının yersiz olduğu anlaşılıyor; öyleyse o kararı veren mahkemenin böyle bir tedbire başvurmasının sebebi ne olabilir?

Demirtaş’ın başına gelen

İkinci olay, çok uzun süreden beri cezaevinde tutulan HDP’nin eski eş-başkanı ve son seçimde cumhurbaşkanı adayı gösterdiği Selahattin Demirtaş’ın rahatsızlanması…

Aynı zamanda kendisinin kızkardeşi de olan avukatının bildirdiğine göre, 26 Kasım günü Demirtaş’ın göğsü sıkışmış, nefes alamaz olmuş ve bunun sonucu olarak da bilinci kapanmış. Yetkililerin uyarılmasına rağmen hastaneye sevki yapılmamış. Hem de tam bir hafta boyunca. Avukatı bu durumu kamuoyuyla paylaşınca, apar topar dün hastaneye sevk edilmiş Demirtaş; ancak hastane durumunda endişe edilecek bir şey bulamadığı gerekçesiyle kendisini taburcu etmiş. 

Yahu hiç değilse daha derin tıbbi tetkikler için birkaç gün hastanede tut Demirtaş’ı…

Savcılık yapmaları gereken her şeyi yaptıklarını açıkladı.

Esas yapılması gereken, Demirtaş’ın uzun süren tutukluluk halinin bir an önce sona erdirilmesidir.

Ülkemizde cezaevleri geçmişte siyasilerin ikinci adresi halindeydi. Dili biraz sivri olan, ya da iktidarın başka türlü baş edemediği siyasilerin her dönemde bir biçimde cezaevlerine yolları düşmüştür.

Bunun bilinen en meşhur son örneği Tayyip Erdoğan’dı. İstanbul belediye başkanı iken Siirt’te yaptığı bir konuşmada okuduğu bir şiir bahane edilerek yargılanmış ve cezaevine gönderilerek siyasi yasaklı yapılmıştı.

Tayyip Erdoğan şimdi cumhurbaşkanı.

En son Yanlış örneğin 28 Şubat şartlarında gerçekleşen Tayyip Erdoğan’ın başına gelen cezaevi macerası olmasını dilerdik.

Öyle olmadı. Eskinin yanlış uygulaması günümüzde de sürdürülüyor.

Yanlış hatırlamıyorsam, gazeteciler ve siyasilerin sıkça yolunun düştüğü Ankara’daki Ulucanlar Cezaevi, AK Parti iktidarı döneminde, herkese ibret-i alem olsun diye, bir özgürlük müzesi haline dönüştürülmüştü.

Hayır, yanlış hatırlamıyormuşum; baktım, Ulucanlar şimdi müze.

Ancak siyasiler ve gazeteciler günümüzde de cezaevlerine düşebiliyor.

Garip değil mi bu da?

Biz böyle yazdıkça ne cevap verildiğini biliyoruz: “Ne yani” diyorlar, “Akıllarına geleni yazsınlar, dillerine ne gelirse söylesinler mi? Bunun bir ölçüsü yok mu?”

Evet, bunun bir ölçüsü var: Siyasiler Meclis kürsüsünde söyledikleri yüzünden yargılanamazlar, gazeteciler de yazdıkları yüzünden mahkemelerce hesaba çekilemezler.

Pek çok demokratik ülkede bu ölçü anayasalarına da alınmıştır.

Aşırı şeyler serbestçe söylenebildiği ve hoşa gitmeyen şeyler serbestçe yazılabildiği için hiçbir ülke zor duruma düşmemiştir; oysa bunun tersi evrensel bir gerçektir: Söz ve yazının herhangi bir sebeple kısıtlandığı ülkelerde sorunlar büyüyor.

Türkiye bir ara, yine bu hükümet döneminde, “Sonuna kadar özgürlük” noktasına çok yaklaşmıştı.

Fena mı olmuştu?

Etrafımızdaki yasakçı uygulamaların var olduğu ülkelerin halkları Türkiye gibi olmak arzularını dışa vurmaya başlamış, ilk ‘Arap baharı’ biraz da Türkiye’nin o zamanki durumundan esinlenerek başlamış ve yaygınlaşmıştı.

Yine öyle olabiliriz.

Daha doğrusu, yine öyle olmalıyız.



Uyarı! Yapmış olduğunuz yorumlar incelendikten sonra onaylanacaktır onaylandıktan sonra gözükecektir


YAZARLAR

Resimlere Tıklayarak Kitap Satın Alabilirsiniz