Haçlı Seferleri temelde—güçlü askeri değerler sistemine dayalı ve inançları uğrunda son derece coşkulu göreceli olarak yeni ihtida etmis iki millet olan—Franklarla Türkler arasındaki bir çatışmaydı. Türkler Sünni olduğu için, Sünniliğin Şiilik üzerindeki galibiyeti İslami karşı seferlerin kaçınılmaz yan etkilerinden biriydi. Şia ne kadar çok Sünni Türk askeri gücüne bel bağladıysa, itikadi zeminden o kadar çekilmek zorunda kaldı.
Itikadi, siyasi ve pratik sebeplerden ötürü, Şiiliğin iki kolu muzaffer Sünnilik karşısında farklı tepkiler verdiler. Haçlı Seferlerinin baskısıyla İmami Şia, yükselmekte olan Sünni/Türk gücüyle beraber bir vahdet hissi geliştirdi. İsmaili Şia (Fatimiler ve Nizariler) ise Sünni egemenliğine karsı daha dirençlilerdi, fakat kaçınılmaz sonu kabullenmek zorunda kaldılar.
İslam, Frank saldırılarına karşı hayatta kalmayı başardı, fakat bu derin, bazı yerde ise gizli, yaralar olmadan gerçekleşmedi. Kendi içerisindeki coşkun bir siyasi vahdet ve itikadi birlik arayışı sırasında, karşı seferler Islam’ın bazi kültürel dinamiklerinin ve çeşitliliğinin kaybına yol açtı ve ayırıcı hafızalarla toplumsal çatışmalara zemin hazırladı. Fakat bugün Haçli Seferlerine dair çatışan Sünni ve Şii hafızaları, ortaçağ anlatılarının ve bakış açılarının bir yansıması olmaktan çok Iran Devrimi sonrası dönemindeki mezhepçi kültürün bir ürünüdür.
