Bizler güzel oyun’un peşinde olan insanlarız. Bir avuç muyuz, yoksa sesi çıkmayan büyük bir yığın mıyız, sayım döküm cetveli tutmadığımız için bilmiyorum fakat çoğun- lukta olmadığımız kesin. Güzel oyun’un peşindeyiz dediysek de muhakkak ki taraftarı olduğumuz bir takım var. Galibiyetine sevindiğimiz, yenilgisine üzüldüğümüz ama sadece sevindiğimiz ve üzüldüğümüz... İstediğimiz şey her şeyden evvel iki takımın da saha içinde bizlere güzel bir oyun sey- rettirebilmeleri. Skoru öncelemiyoruz. Vur, kır, parçala bu maçı kazan tezahüratıyla uzaktan yakından alâkamız yok.
Sanırım şimdi kaç kişi olduğumuz tam manasıyla anlaşılmıştır. Bir elin parmaklarını geçemeyecek kadar kişiyiz. Ya da bir avuç insan... Bizler, yani güzel oyun’un sadece dört çizgi içindeki ahval ve şeraiti ile ilgilenenler sürekli mağlup kategorisinde kendilerine ömürlük birer kombine almış insanlarız. Kombine almış olmamız bile başlı başına sorun teşkil ediyor. Kombine ile büyümeyen insanlarız neticede.
Şunun şurasında kombine diye bir şeyin varlığına alışamayalı on yılı biraz geçmiştir. Her hâlükârda el hesabını bir türlü geçemeyen, hiçbir istatistikte görünme bahtiyarlığına erişemeyen insanlarız.
