Adı İbrahim Çolak’mış, lakabı “ihtiyar”mış, Memleketi Trabzon- Maçka’ymış, İhtiyar Dergisi'nde editörmüş, Ankara'da yaşıyormuş ve şairmiş… Ve ben, tüm bunlardan bihabermişim! Ta ki bu gece İstanbul’dan yazar bir dostumuz onun, yani ihtiyarın dünya göçünü “intihar” ederek tamamladığını söyleyene dek...
Bu haberi aldığımda birkaç arkadaşımla WhatsApp grubu üzerinden Türkiye gündemini, Azerbaycan’dan başka bir arkadaşımla da şiir ve Kur’ân üzerine konuşuyordum. Onların yazmadığı sırada ise Yâsin Suresi’ni okumaya çalışıyordum…
Lezzetleri yok edip acılaştıran “ölüm” suskun etti beni bir anda. Sustum çünkü intihara meyilli birini tanımasam da "vebalim var mıydı bunda?" diye kendimi sorguladım. Yargıç bendim, Savcı’ya lüzum görmedim, avukatı salona almadım, mübaşiri de kapıdan uzaklaştırdım…
Son paylaşımı “İnsan kendine acı veriyor; severek, bekleyerek, güvenerek, yazarak ve susarak. Hülasa... İnsan olmak, acı çekmekten geçiyor.” satırları olmuş…
Onun ne denli acı çektiğini bilmiyoruz tahmin etmekten öteye de gitmez bu varsayım ama sevenlerini ve kalem ehlini üzer, üzdüğü kadar da onlara acı verir…
Siz siz olun, sevdiklerinize, etrafınızda “acı çekiyorum” diye haykıranlara karşı sessiz kalmayın onlar hayatta iken hak ettikleri değeri verin…
Bana gelirken, öldükten sonra “iyi insan ve iyi şairdi, vefalı dosttu, son derece yetenekliydi…” vb sözler söylemeyin! Çünkü duymam… Hele hele adıma okullar, köprüler, yollar yapmayın, adımı kütüphanelere, caddelere vermeyin…
Beni, nefes aldığım süre zarfında kıymetli bulun. Eliniz varsa el uzatın, kulağınız duyuyorsa kulak verin, göğsünüzü açın ve ağlak başımı bir dağ gibi göğsünüze salayım
Eminim, İbrahim Çolak’ta öyle diyecektir, diyordur…
Ruhu şâd olsun. Allah taksiratını affetsin… Bizi de…
Sevenlerine sabır diliyorum...
