Biz, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ABD ziyaretini tartışırken hayat eski akışında devam ediyor. Ziyaretin bizim için hedefi ABD’nin taahhüt ettiği bölgeden terör örgütü YPG unsurlarını 120 saat içerisinde çıkarma sözünü saatler çok ilerlemiş olsa da yerine getirmesi ve buna bağlı olarak bu örgütün başı olan Mazlum Kobani (Ferhat Abdi Şahin)’ye hiç olmazsa yüz vermemesini sağlamaktı. İlk konu, basın toplantılarında mevzubahis edilmedi. Yani, tutulmayan YPG tahliyesi sözünün neden tutulmadığına veya bundan sonrasına dair bir açıklama duymadık. Mazlum Kobani meselesi de malum, Trump’ın sempati dünyasında biraz daha mesafe almışa benziyor. “Kürtlerle çok iyi ilişkilerimiz var. Görüşüyoruz, görüşeceğiz” sözleri bunu gösteriyor.
Dahası, Beyaz Saray “Mesele S-400… Diğer konularda adım atılması Türkiye’nin bunu halletmesine bağlı” diyerek hattı çizdi. Yine de ziyaret Erdoğan’ın ifadesiyle “Genel manada olumlu geçti” diyebiliriz. Zira, ağır baskılar ve saygı sınırlarını zorlayan tepkiler altında gerçekleşmesine rağmen iki ülkenin müttefiklik potansiyeli korundu. S-400, F-35 dahil bütün konular hâlâ müzakereye açık ve en nihayet Trump’ın Erdoğan’a açtığı kredinin hükmü sürüyor. Ne olursa olsun anlaşmazlıkların yaptırıma varma ihtimali hâlâ zayıf görünüyor. Yani, bir yol bulunur mesele halledilir atmosferi kaybolmuş değil. Türkiye-ABD ilişkileri bundan daha derin bir krize yuvarlanmaz, iyi yönetilirse krizden çıkabilir de.
Bu noktada, Türkiye’nin ABD ile ilişki problemiyle Suriye problemi arasındaki ilişkinin yolları ayrılıyor. Washington ziyareti Türkiye’nin Suriye’de istediklerini elde etme potansiyelini artırmadı. Sonuçlarından memnun olmasak da iki mutabakat sonrası (Ankara ve Soçi) oluşan statüko değişmeyecek, var olan veya çıkacak meseleler artık telefonla veya görüşmelerle halledilecek, yeni bir harekatla değil.
